Πραγματικά τα όσα βλέπει κανείς πηγαίνοντας προς Κουταλά, Μαλλιάδικο, Μέγα χωριό, Μέγα Λιβάδι και όχι μόνο, είναι να θλίβεται η καρδιά σου, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον τόπο σου, το νησί σου. Πιστέψτε με ο φωτογραφικός φακός δεν μπορεί να αποτυπώσει την εικόνα που συναντά κανείς στην περιοχή αυτή. Καμένη γη, κρανίου τόπος. Ένα απέραντο μαύρο, εκατοντάδες στρέμματα καμένης γης, με τις μυρωδιές απ τα καμένα να αναδύονται και να βαραίνουν ακόμα περισσότερη την όλη στενάχωρη εικόνα.
Πολλοί εξ ημών πιστέψαμε αφελώς ότι καιγόντουσαν πλαγιές βουνά, μόνο με φρύγανα, πολύ χαμηλή βλάστηση, μικρής σημασίας. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Πόσο μάλλον όταν ακούς ανθρώπους που το έζησαν, πάλεψαν με τη φωτιά για να σώσουν τα σπίτια τους, τα μελίσσια, τα ζώα τους. Να σου διηγούνται για το πώς αντίκρισαν τα ζώα τους καμένα ή ακόμα χειρότερα ζωντανά αλλά μισοκαμένα. Είναι απερίγραπτο, είναι εικόνες που ουδείς θέλει να συναντήσει.... και απλά δεν υπάρχουν λέξεις για να τις αποτυπώσεις.
Δεν μπαίνω στις διαδικασία του αν υπάρχουν ευθύνες ή όχι. Σίγουρα πάντως έπρεπε να υπάρξει μία καλύτερη οργάνωση, μία κινητοποίηση διότι δε γίνεται το μισό νησί να καίγεται και η άλλη πλευρά του νησιού, που έχει και το 80-90% του κόσμου να κάθεται αμέριμνοι να απολαμβάνουν τον καφέ τους. Οφείλουμε πάντως να εξάρουμε την αυτοθυσία των κατοίκων, εκείνων όσων ρίχτηκαν στη μάχη με τη φωτιά με ότι μέσα διέθετε ο καθένας, δίνοντας έμπρακτη σημασία στη λέξη αλληλεγγύη.
Στην ακόλουθη φωτογραφία, είναι απ τη παραλία Μαλλιάδικο όπου η φωτιά έσβησε ελάχιστα πριν τη θάλασσα,
Στις επόμενες φωτογραφίες είναι από το παλιό διοικητήριο, ένα απ τα ιστορικότερα κτίρια του νησιού στο Μέγα Λιβάδι που κάηκε,
Απ το χωριό στο Μέγα Λιβάδι,
Πάνω απ τον Κουταλά,
Ευχή όλων να μην ξανά ζήσουμε τέτοιες στιγμές…..
