Επειδή πάντα μου αρέσει να πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα και να λέω αλήθειες που πονάνε, αυτό θα κάνω και σήμερα. Ουδείς είναι υπεράνω κριτικής για αυτό το χάλι που παρουσίασε φέτος στην Ευρώπη ο παναθηναϊκός και φυσικά αναφέρομαι στο Σισέ. Στον άνθρωπο που έχει πάρει στις πλάτες του το παναθηναϊκό σε πολλά παιχνίδια και έχει βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά ουκ ολίγες φορές. Η αλήθεια να λέγεται. ΑΛΛΑ δεν είναι δυνατόν, όταν παίζεις με τη Μπαρτσελόνα να χάνεις τετ α τετ. Όταν αντιμετωπίζεις τη Μπαρτσελόνα μία και μοναδική ευκαιρία θα σου δοθεί και οφείλεις να τη τελειώσεις. Δεν νοείται επίσης να μην μπορείς να κάνεις κοντρόλ. Πήγαινε η μπάλα πάνω του και ήταν σαν να προσκρούει σε τοίχο. Φυσικά όλα αυτά δεν τα γράφω για πρώτη φορά, όσοι διαβάζουν τακτικά αυτό το site, έχουν ξανά ειπωθεί και τα γραπτά μένουν. Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι killer. Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Δύο διαφορετικές έννοιες που καλό είναι να μην τις συγχέουμε.
Όσον αφορά το χθεσινό παιχνίδι, δεν μπορείς να πεις και πολλά πράγματα. Ο παναθηναϊκός στάθηκε αξιοπρεπώς στο πρώτο ημίχρονο, πίεσε, μάρκαρε σωστά, υπήρχε αλληλοκάλυψη αλλά στο δεύτερο ημίχρονο και μετά το 2-0, παρέδωσε πνεύμα. Ασφαλώς η πρόκριση δεν χάθηκε στο χθεσινό παιχνίδι, χάθηκε με τη Κοπεγχάγη και με τη Ρουμπίν Καζάν.
Έτσι λοιπόν για ακόμη ένα χρόνο, ο πάλαι ποτέ ευρωπαίος παναθηναϊκός, που ήμασταν υπερήφανοι για αυτόν και όλοι στην Ευρώπη τον σέβονταν, με νίκες μέσα στη Πόρτο (δύο φορές μάλιστα), στον Άγιαξ, στην Ιντερ, στη Βέρντερ, στη Σάλκε, στο Αμβούργο, εδώ με τη Γιουβέντους, τη Μπαρτσελόνα τι να πρωτοθυμηθεί κανένας, επιστρέφει νωρίς νωρίς στη μίζερη ελληνική πραγματικότητα.
Με αυτή τη νοοτροπία που θέλουν να περάσουν κάποιοι, δηλαδή ας πάρουμε το πρωτάθλημα και ας τρώμε τεσσάρες και πεντάρες στην Ευρώπη και θα είναι όλα μια χαρά, έχουν μικρύνει επικίνδυνα το παναθηναϊκό. Υπεύθυνοι αυτής της νοοτροπίας είναι μερίδα των οπαδών του. Δε νοείται ο πάλαι ποτέ ευρωπαίος παναθηναϊκός να μην πέρναγε από αυτό τον όμιλο.
Κλείνοντας, έχω μία απορία, είναι δυνατόν με το ίδιο σύστημα και με σχεδόν τους ίδιους παίχτες να παίζεις και με τον Ηρακλή και με τη Μπαρτσελόνα ;
Κάτι δεν στέκει στο όλο σκεπτικό.
