Η Ρεάλ κατέκτησε το δέκατο και πιο γλυκό Τσάμπιονς Λιγκ πανηγύρισε χτες η Βασίλισσα όπου βρέθηκε από την κόλαση στον παράδεισο, από τον εφιάλτη σε έναν δίκαιο μεγαλειώδη θρίαμβο.
Όπως έγραφα και χτες για τους παίχτες της Ατλέτικο ήταν το παιχνίδι της ζωής τους, είχαν τρομερή δίψα, πάθος για την κούπα κάτι που φάνηκε χτες αφενός στη θέληση του Ντ. Κόστα να ρισκάρει να παίξει, αν και φανερά ανέτοιμος και οδήγησε τον Σιμεόνε σε αναγκαστική αλλαγή στο ένατο λεπτό αλλά κυρίως στο πόσο δυνατά έμπαιναν στις φάσεις οι παίχτες της Ατλέτικο. Ειδικά τον Ντι Μαρία πίστευα ότι μέχρι το τέλος του αγώνα θα του έδιναν... τα πόδια στο χέρι. Η Ατλέτικο στο πρώτο μισάωρο είχε κλείσει τους χώρους, η Ρεάλ δεν έβρισκε το δρόμο για να απειλήσει σοβαρά με τον Μπέιλ να χάνει κλασική ευκαιρία στο 32. Μία άστοχη έξοδος του Κασίγιας στο 36, έδωσε την ευκαιρία στο Γκοδίν να πιάσει την κεφαλιά να κάνει το 0-1 και να στριμώξει στη γωνία τη Ρεάλ.
Στο δεύτερο ημίχρονο, ο ρυθμός ήταν καλύτερος. Η Ατλέτικο είχε γυρίσει πίσω για να κρατήσει όσο μπορούσε το σκορ, αλλά όσο περνούσε η ώρα ξέμενε από δυνάμεις, αδυνατούσε να κρατήσει μπάλα και το μοιραίο ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Η Ρεάλ έχασε 4-5 καλές ευκαιρίες, με κλασικότερες αυτές του Μπέιλ στο 73 και στο 77. Με τον Ουαλό να κάνει κούρσα λίγο πιο πάνω από τη μεσαία γραμμή, να βγαίνει τετ α τετ με τον Κουρτουά και να πλασάρει άουτ. Ο χρόνος κυλούσε, η Ατλέτικο είχε βάλει και το πούλμαν μπροστά για να κρατήσει αυτό το 1-0 αλλά στο 93 από κόρνερ του Μόντριτς και κεφαλιά του Ράμος έγινε το 1-1, με τρομερή εναλλαγή των συναισθημάτων στο γήπεδο.
Η παράταση ήταν παιχνίδι για ένα ρόλο. Η Ατλέτικο είχε απλά τον ρόλο του κομπάρσου. Οι παίχτες της Ατλέτικο τα είχαν δώσει όλα στο 90λεπτο και πλέον δεν είχαν άλλη βενζίνη στο ρεζερβουαρ. Όπως σημείωνα και χτες το ρόστερ της Ατλέτικο είχε φτάσει στα όρια του δε θα μπορούσε να βγάλει δεύτερο τόσο μεγάλο παιχνίδι και ειδικότερα έτσι όπως εξελίχθηκε. Η Ρεάλ όντας σε πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση έκανε ότι ήθελε στο γήπεδο και το τελικό 4-1 νομίζω μιλά από μόνο του.
