Ότι και να πει κανείς για τη χθεσινή βραδιά είναι λίγο. Μία νίκη για τον Παναθηναϊκό κόντρα στο παρασκήνιο (δείτε τη διαιτησία του Σιδηρόπουλου στο α ημίχρονο και αντίστοιχα στο δεύτερο), κόντρα σε όλους και σε όλα, ένας διασυρμός άνευ προηγούμενου για τον Ολυμπιακού. Τα συναισθήματα είναι απερίγραπτα για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού όπου επεφύλαξαν θερμή υποδοχή στην ομάδα φτάνοντας στο Απήλιον. Ενώ στον αντίποδα υπήρχε γκρίνια και μιζέρια στους οπαδούς του Ολυμπιακού, αναμενόμενο φυσικά αν σκεφτεί κανείς ότι όσοι είχαν πάει χτες στο γήπεδο, ανέμεναν μία εύκολη νίκη, φιέστα. Και τελικά η φιέστα μετατράπηκε σε κηδεία και για ακόμη μία φορά δίδαξαν ήθος. Αλλά ας ξετυλίξουμε απ την αρχή το κουβάρι.
Οι παίχτες του Αναστασίου, υπερβάλλοντας εαυτόν, κατάπιαν ατελείωτα χιλιόμετρα, έβγαλαν πάθος και διέσυραν τον Ολυμπιακό μέσα στο Καραϊσκάκη. Απέδειξαν αυτό που γράφουμε απ την αρχή της χρονιάς ότι γίνεται καλή δουλειά στον παναθηναϊκό και θα έχει αποτελέσματα. Ο Παναθηναϊκός φέτος ευτύχησε να του βγουν όλες οι μεταγραφές. Πρωτόγνωρο για τον Παναθηναϊκό που μας είχε συνηθίσει σε σειρά άστοχων κινήσεων και σε εποχές όπου λεφτά υπήρχαν. Είτε αρέσει σε μερικούς είτε όχι, αυτές τις μεταγραφές τις πιστώνεται ο Νταμπίζας και ο Αναστασίου.
Ο Αναστασίου ο οποίος πήρε και το πορτοφολί του Μίτσελ, διάβασε κάτι παραπάνω από άριστα το παιχνίδι. Φάνηκε ότι έχει δουλέψει αρκετά πάνω στο πλάνο αυτό και φρόντισε να το μεταδώσει στους παίχτες. Ο Παναθηναϊκός ήθελε εξαρχής να κλείσει τους χώρους, να διασφαλίσει το μηδέν στην άμυνα και από εκεί και ύστερα ήξερα ότι τους χώρους θα τους βρει και θα χτυπήσει στην κόντρα μιας και ο Ολυμπιακός θα είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων. Όπερ και εγένετο. Σε αντίθεση με τον Μίτσελ που επαναπαύτηκε στις δάφνες απ τη νίκη κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουν. όπου νόμιζε ξαφνικά ότι ο Ολυμπιακός έγινε Ρεάλ.
Ο Παναθηναϊκός χτες δεν κινδύνεψε καθόλου αν εξαιρέσουμε μια –δυο φάσεις. Και αυτό δεν έγινε τυχαία. Νάνο και Τριανταφυλλόπουλος κατάφεραν να κάνουν ότι δε μπορούσαν να κάνουν ο Σμόρλινγκ με τον Εβρά να εκμηδενίσουν τον κίνδυνο απ τα πλάγια. Ο Νάνο που δεν έφαγε ούτε μία ντρίμπλα ενώ πάντα ο Αναστασίου είχε δεύτερο παίχτη δίπλα του σε βοήθεια. Σίντελφελντ και Κουτρουμπής στο κέντρο της άμυνας, ήταν αλάνθαστοι. Προσέδωσαν σιγουριά στο παιχνίδι, το πέναλτι του Κουτρουμπή ήταν πεντακάθαρο αλλά χαζό μιας και ήταν σε πλάγια θέση ο Βαλντές ενώ βέβαια πριν είχε προηγηθεί επιθετικό φάουλ. Εξαιρετικός ήταν και ο Καπίνο όποτε χρειάστηκε να επέμβει δήλωσε παρών, αν και η αλήθεια είναι ότι έχει περάσει και πιο δύσκολα βράδια.
Ο Ντομίνγκες ο οποίος έχασε το πέναλτι, έκανε ένα απ τα χειρότερα του παιχνίδια. Ο λόγος; Η ασφυχτική πίεση του Παναθηναϊκού, με τον Αναστασίου να έχει φροντίσει να βάλει πάνω του τον Λαγό ο οποίος δεν τον άφησε να πάρει ανάσα και με αποτέλεσμα να βραχυκλώσει όλος ο Ολυμπιακός. Εξαιρετική χρονιά και για τον Λαγό, παιδί απ τις ακαδημίες του Παναθηναϊκού και χωρίς ίχνος υπερβολής ο Παναθηναϊκός βρήκε ένα εξάρι, ένα αμυντικό χαφ για την επόμενη δεκαετία. Πολύ καλός ήταν για ακόμη ένα παιχνίδι ο Ζέκα, αν και ξέρετε ότι δεν τον έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση, ωστόσο χτες έτρεξε ατελείωτα, έδωσε μάχες και ήταν πολύ θετικός. Το ίδιο και ο Αμπέιντ όπου πέραν του γκολ, έτρεξε πολύ, προσηλωμένος κυρίως στα αμυντικά του καθήκοντα αλλά κυρίως ο Αμπέιντ βγάζει ένα πάθος στο παιχνίδι του, που η κάθε ομάδα θέλει. Ο πανηγυρισμός σαν τοξοβόλος ήταν όλα τα λεφτά. Ο δε Ατζαγκούν πραγματικά ακούραστος, έτρεχε μέχρι το τελευταίο λεπτό. Άλλη μία εξαιρετική μεταγραφή, που δε κόστισε τίποτα στον Παναθηναϊκό. Όσο για τον Πράνιτς, μεστός σε ουσία, φαίνεται ότι είναι παίχτης υψηλού επιπέδου, στον Παναθηναϊκό δείχνει να αναγεννιέται, θυμίζει τον παιχταρά που όλοι θαυμάσαμε στη Χέρενφεν, είναι παίχτης που με την εμπειρία του, ανεβάζει επίπεδο τον Παναθηναϊκό.
Για το τέλος άφησα τον Μπεργκ, ο οποίος είναι μία ξεχωριστή κατηγορία μόνος του. Ο παίχτης ο οποίος έκανε τον κόσμο του Παναθηναϊκοί να «ξεχάσει» κατά κάποια έννοια τον Τζιμπρίλ Σισέ. Δε μου αρέσουν οι μεγάλες κουβέντες αλλά χωρίς να παρασύρομαι απ τη χθεσινή του εμφάνιση θεωρώ ότι ο Μπεργκ είναι πιο χρήσιμος για την ομάδα απ ότι ο Σισέ. Ο Μπεργκ για πολλοστή φορά φέτος έβαλε την ομάδα πάνω από εκείνο. Πείτε μου αλήθεια πόσοι επιθετικοί θα περίμεναν τον Πράνιτς που ερχόταν και δε θα χαν τελειώσει τη φάση μόνοι τους σε ένα τέτοιο παιχνίδι; Και αυτό δεν έγινε μόνο σήμερα, ο Μπεργκ στα περισσότερα παιχνίδια, μοιράζει ασίστ, βλέπει γήπεδο, τεράστιο προσόν για ένα παίχτη και δεν τον ενδιαφέρει να τελειώσει εκείνος τις φάσεις. Το δεύτερο γκολ που πέτυχε είναι δείγμα της αξίας του. Πήρε παλικαρίσια τη μπάλα και πλάσαρε ιδανικά τον Ρομπέρτο.
Κλείνοντας αυτό το τρίτο ημίχρονο του ντέμπι, θέλω απλά να τονίσω ότι οι ομάδες χτίζονται με πλάνο και υπομονή και η έπαρση πληρώνεται….
